اشعار

در میان هلهـله سوز و نوا گم می شود           زیر ضرب تازیانه ناله ها گـم می شود

بس که بازی می کند زنجیرها با گردنم           در گلـویم گریه های بی صدا گم می شود

در دل شب، بارها آمد نمازم را شکست           در میان قهقه صوت دعـا گـم می شود

چهار چوب پیکرم بشکسته و لاغر شدم           وقت سجده پیکرم زیر عبا گم می شود

تازه فهمیدم چرا در وقت سیلی خوردنش           راه مادر در میان کوچه ها گم می شود

بین تاریکی شب چون ضربه خوردم آگهم           آه، درسینه به ضرب بی هوا گم می شود

از یهودی ضربه خوردم خوب میدانم چرا           گوشـوار بچه ها در کـربلا گم می شود

تا ابد كـوثـر تـوحـيـد ز پيـمانـۀ اوست            سينۀ سوختگان شمع عــزاخانۀ اوست

شعله های عـطشش در نفـس خستـۀ ما            كوه سنگين غم ما به روي شانۀ اوست

حرم اوست حريمی كه بود كعبۀ جـان            دل بشكسته بهشتی است كه ويرانۀ اوست

دل آتش زدۀ ما كه جهـانی را سـوخت            شعـله اش از شرر دامن ريحانۀ اوست

گوهري را كه خدا قيمت آن داند و بس            دُرّ اشكی ست كه تقديم به دُردانۀ اوست

طُرفه بيتي است از آن شاعرشيرين سخنش            يك جهان عاطفه در ساغر و پيمانۀ اوست

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

تا از اين نُه فلك و هفت رواقش اثر است            سر نوراني او بر سر ني جلوه گر است

سندي را كه به خون گلوي خويش نوشت            تا خـداييِّ خـدا پيـش خدا معـتبـر است

اين شهيدی است كه با آتش هفتاد و دو داغ            داغ او تا ابد الـدّهـر به قـلب بشر است

درصف حشر پيمبر به رويش خنده زند            هركه را ديده برآن حنجرخشكيده، تراست

سر ما خـاكِ در ِ خــاك نـشيـنان درش            دل ما با سر نـورانـی او همسفر است

نه فقط سينه سپـر كـرد به هنگام نماز            تا ابـد سينـۀ او تـير بلا را سـپـر است

همه مُردند، چرا هر چه زمان ميگذرد            مكتب سرخ حسين ابن علي زنده تر است

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

چشم ها چشمۀ زمزم شده از اشك غمش            اشكها سيل شده گشته به دور حـرمش

خـون اصغـر شده مُهـرِ سند پـيروزی            دست عباس جـدا گشته به پای علـمش

او كه انگشتر خود داد به سائل نه عجب            كه كريمان همه گَردند خجل از كرمش

گر به قدر كرمش دست بگيرد همه را            روز محشر گنه خلقِ جهان است كمش

نكـند قـاتـل خود را ز كـرم عـفـو كـند            به دل سـوخـتـۀ فـاطـمه دادم قـسـمـش

خـون بـباريد به زخـم تن صد پارۀ او             كه چهل روز دميد از دل هر سنگ دمش

بنويسيد به خونِ جـگـر و اشـكِ بـصر            به در و باغ و رواق و حرم محترمش

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

ذبح مهمان كه شنيده لبِ عطشان لبِ آب            جگر بحر و دل آب، كباب است كباب

ورق مصحف و خون،سورۀ نور وسُم اسب؟            سـر پاك پـسـر فــاطـمه و بـزم شراب

زينت عرش خدا نقش زمين از سر نی            چرخ گردون ز چه گرديد ونگرديد خراب

گرچه پيشاني نورانی اش از سنگ شكست            باز با خون علی اصغر خود كرد خضاب

رفت از خيمه نگه پشت سر خويش نكرد            بس كه بر شوق ملاقات خدا داشت شتاب

موج خون، زخم بدن، داغ جوان، سجدۀ شكر            عجـبـا ديدۀ تاريخ نديده است به خواب

كه جز او خون دلش را به سما پاشيده            چه كسی كرده جزاو دشمن خود را سيراب؟

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

چشم هر ملت بيدار حسين است حسين            كشتۀ مـكـتب ايـثار حسين است حسين

ارزش گوهر اشكی كه به چشم است بدان            نفروشش كه خريدارحسين است حسين

آنكه از خون جبين،خون جگر،خون پسر            كرده رنگين گله رخسار حسين است حسين

دين من مكـتب من كعـبۀ من قـبـلۀ من            به محمد قسم اين چار حسين است حسين

با وجودي كه در آن محفل خون يارنداشت            خلق را در دوجهان يار حسين است حسين

به خـداييِّ خـدا بر همه خـوبـان جهـان            سيّد و سرور و سالار حسين است حسين

ز آشـنـا دل نــتـوان بـرد خـدا می دانـد            آنكه دل برده ز اغيار حسين است حسين

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

كيست اين كشته كه دريا شده خونين جگرش            سينه ای نيست كه سوزي نبرد از شررش

گر بـپرسند كه كي لحـظۀ ميلادش بود            گويم آن لحظه كه لب تشنه جدا گشت سرش

بهر يك سجدۀ كامل ز سه خون كرد وضو            خون پيشانی و خون دل و خون پسرش

پيش پيـكـان بلا سـيـنه سـپـر كرد ولی            حنجر كودك شش ماهۀ او شد سپـرش

با همه زخم بدن، قاتل او گشت دو زخم            كه يكی بر جگرش بود و يكی بر كمرش

خون و زخم بدن و گرد و غبار صحرا            سه كفن بود در آن وادی سوزان به برش

پـسرانـم به فــدای پـسرانـش تا حـشـر            پـدرانـم هـــمـگـی خـاك قـدوم پــدرش

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

عطش روز جزا با عطشش رفت ز ياد            آب، خاكت به سر و آبرويت باد به باد

با لـبِ تــشـنـه بريـدنـد سر مهـمـان را            لـعــن الله عــــلــي آل زيـــاد ٍو زيـــاد

به دلـش داغ لب حضرت عــباس بُود            بحر از اين داغ زند تا صف محشر فرياد

ديده بر آب روان دوخت ولي آب نخورد            ديـد تصويـر سكـينه به روی آب افـتاد

مدح او را همه از نـعـرۀ دريـا شـنويد            كه ز خون جگرش آب به دريا هم داد

تـربيت يافـتـۀ يـوسف زهـرا اين است            كز لبش داغ عطش بر جگر بحر نهاد

روز محشر كه علم در كف عباس بُود            اهل محشر همه اين بيت بياريد به ياد:

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

نازم آن كشته كه جان يافت كمال از بدنش            تا ابد خـنـده به شمشير زند زخم تنـش

جامه از زخم بدن دوخته بر قامت خويش            پيرهن از تن و تن پاره تر از پيرهنش

آب غسل تن صد پاره اش از خون گلو            خاك صحراست كفن بر بدن بی كفنش

جايي از زمزمـۀ مـاتم او خـالی نيست            اين شهيدی است كه عالم شده بيت الحزنش

تير دشمن به جگر، خنجر قاتل به گلو            زخم شمشير به سر، چشمۀ خون دردهنش

تا نفس داشت به آن قوم نصيحت ميكرد            چه گنه داشت كه شد سنگ جواب سخنش

هر دلي يك حرم پيكر صد پارۀ اوست            هر كجا می نگرم نيست بجـز انجمنش

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

زير شمشير، امامت به همه عالم داشت            به لبش زمزمه،در ديده دوصد زمزم داشت

زخـم هـا بر جگـرش بود كه ناپيدا بود            همه ميسوخت و از زخم زبان مرهم داشت

با خدا در يَم خون عهد شفاعت می بست            از گلوی علی اصغر سندی محكم داشت

تــير غم بود كه بر سينــۀ او می باريد            همه را كرد فراموش و غم عالم داشت

گر همه ملك خدا چشمۀ چشمي می شد            به خدا در غم او اشك مصيبت كم داشت

وقت مرگ از نفسش روح مسيحا ميريخت            كه به خون پيكر هفتاد و دو عيسي دم داشت

می شنـيـدند مــلائـك همـه و می ديـدنـد            كه ز صبح ازل اين زمزمه را آدم داشت

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

هركجا حكم الهي است سخن گوسر توست            شاخه ونخل وني و طشت طلا منبر توست

به قيامت قسم از صبح قيامت تا حشر            همه ايام قيامت همه جا محـشر توست

آنچه گفتند و نگفتند به اوصاف بهشت            همه در يك گل لبخند علي اصغر توست

آنچه بخشيد به اسلام بقا خــون تو بود            آنكه خون تو بقا يافت از او خواهر توست

عضو عضو بدنت نيزه و زخمت آيات            ورق مصحف آغشته به خون پيكر توست

دوست ميخواست تو را كشته ببيند ورنه            نيزه فرمان بر تو تيغ ثنا گو سر توست

نه محرم نه صفر بلكه همه دورۀ سال            بايد اين بيت بخوانيم كه ياد آور توست

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

در سقـيـفه ز مِيِ فـتنه چو پيمانه زدند            شعله گشتند و به شمع و گل و پروانه زدند

عوض اجر رسالت به رسـول دو سرا            دخترش فاطمه را شعله به كاشانه زدند

صدف و دُرّ ز فشار در و ديوار شكست            تا كه در كرب وبلا تير به دُردانه زدند

زدن دخت عـلی، ريختن خـون حسين            لگــدی بود كـز اول به در خـانه زدند

حـرم شـيـر خـدا را به اسـيـری بُـردند            كعب ني بود كه بر پهلو و بر شانه زدند

ناز پرورده ی زهـرا و علي زينب را            از پـی دلخـوشیِ زادۀ مـرجــانه زدنـد

از ازل بـود هميـن ترجمه و تفـسيرش            آنچه فرياد ز دل، عاقل و ديوانه زدند

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

ای كه با خون گلويت شده قرآن تفسير            آيـه آيـه شده اوراق تـنـت از شمشــيـر

بر تنت آيه نـوشتند ز شـمـشـيـر، ولی            جمله جمله همه را نقطه نهادند به تـير

پـسرانت همه در راه خـداونــد شهـيـد            دختـرانت همه بر يـاري اسـلام اسـيـر

آنچه گـفـتـنـد و نگـفـتـند رسولان خـدا            گشت با خون دل و خون گلويت تفـسير

جان فشانی به سر ِدستِ تو دارد از شوق            كه به پيكان بلا خنـده زند كودكِ شيـر

به نماز تو بنازم كه پس از ذكر سـلام            بر سر نيزه درخشيدي و گفتي تكـبـير

(ميثم) از حـنـجـرۀ سـوخته فـرياد زند            پرسد ای مردم عالم ز صغير و ز كبير:

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

این زن که از برابر طـــوفان گذشته بود         عمرش کنار حضرت باران گذشته بود

صبرش امان حوصلـــه ها را بریده بود          وقـتی که از حــوالی میـدان گذشته بود

باران اشک بود وعطش شعله می کشید          آب از سر تـمــام بیابـان گــذشتــه بـود

آتش گرفته بود و سر از پا نمی شناخت          از خیمه های بی سروسامان گذشته بود

امــا هــنــوز آتش در را به یـــاد داشت          آن روزها چه سخت و پریشان گذشته بود

آن  پــرده هــای آخــر صفین ناگـهــان           از پیش چـشــم آینه یک آن گذشته بـود

می دید آیه آیه آن زیــر دست و پاست            کار از به نیزه کردن قـرآن گذشته بود

زینب هزار بار خودش هــم شهید شـد            از بس که ازکـنــار شهیدان گذشته بود

یک لحظه از ارادت خود دست برنداشت            عــمــرش تمام برسر پیمان گذشته بود

بر صفحه های سرخ مقاتل نــوشته اند           این زن هزارمرتبه از جان گـذشته بود

زینب وَرای فکر و خیال من و شماست         مــدّاح او فقط  وَ فقط شاه کـربــلاست

بی بیِّ آسـمــانیِّ عــالم عــقــیــله ایست         کو افتخار مادر سادات و مــرتضاست

عشق حسین وعاشق ارباب زینب است         این عشق و عاشقیِّ خدایی گرانبهاست

درسینه اش صحیفه ای از روضه حک شده         معنای روضه خوانیُّ ومفهوم اشک ماست

هــمــراه و هــمـدم حـرم الله  در عذاب          او ســاربـــان قـافلۀ غصِّه و عـزاست

او هــر چـه داشت نذر ولیِّ زمانه کرد          اصل ولایت است که با زینب آشناست

او دیــده دست و پا زدن شــاه تشنه لب          او دیده روی نیـزۀ کینه سری جداست

با خطبه شام و کـوفۀ غــم را به هم زده          او حیـــدرانــه قــاصد جریان نینواست

پــــای ســر بریده ی دلبـــر نـــوای او          با گــریــه ذکر العجل آقــــا بـیا بیاست

هر چند پای بی رمق او تـوان نداشت            هر چند بين قافـله جانش امـان نداشت

بار امانتی که به منـزل رسـانـده است            چيزی کم از رسالت پيغمبران نداشت

جز گيسوان غرق به خون روی نيزه ها            در آتش بلا به سرش سايه بان نداشت

آيـا به جـز حـوالـی گـودال، قـتــلـگـاه            راهی برای بردن اين کاروان نداشت؟

يک شهر چشم خيره و، بگذار بگذريـم            شهری که ازمروّت و غيرت نشان نداشت

آری هزار داغ و مصيبت کشيده بـود            بزم شراب و تشت طلا را گمان نداشت

ديـگـر لـب مــقـدس قــرآن کـــربــــلا            جايی برای بوسۀ آن خـيزران نداشت

ای وقــــار تـو وقــار پـنــج تـن            گـردش تـو در مـــدار پـنـج تـن

خـطبـه هایت، ذوالـفـقـار پنج تن           ای هــمـه دار و نــدار پـنـج تـن

عـفّت و شـرم و حـیا پـابست تو

آسـمان ها و زمـین در دسـت تو

احـترامات تو پا بـرجا که هست           ما مگر مردیم این جان ها که هست

ذوالفـقار حضرت مولا که هست           بر حـریمت پرچـم سقا که هست

نبـش قـبر تو خـیـال بـاطل است

قـبلۀ دل ها به سـویت مایل است

ای نَـمـای تـو نَـمـای مـرتـضـی           آیــه هـای «انّــمـا» ی مـرتـضی

زیـنـتـی هـسـتی برای مرتـضی           خطبه هایت خـطبه های مـرتضی

ذوالـفـقـار نُطـق تو کولاک کرد

کوفیان را یک به یک در خاک کرد

نذر کـردی با بـرادر باشی و...           پای به پای او مکرّر باشی و...

حافـظ اسـرار مـادر بـاشی و...           یک تنه ماننـد لشکـر باشی و...

هـدیـه ات تـقـدیـم بر اربـاب شـد

دسـته گـل هایت گـلاب نـاب شد

ای عقـیله! عقل ها حیران توست           «آفرینش» بیتی از دیوان توست

دست ها بر رشتـۀ دامـان توست           شهر کوفه گوش بر فرمان توست

«اُسکُتوا» گفتی همه ساکت شدند

زنگ ها بی زمزمه ساکت شدند

مــرتــضــای دوم مــایــی شـمـا           انـعـکـاس نــور زهــرایـی شـما

نــقــطـۀ عـطـف تــولّایـی شـمـا           راوی «الّا جــمــیـلا» یـی شـمـا

ای «خلیله»! ای که هستی بت شکن!

جای زینب مینویسم «شیر زن»

کعبـۀ ماتـم شدی یک سال و نـیم           موسفید و خم شدی یک سال و نیم

سوختی و کم شدی یک سال و نیم           وارث «آدم» شدی یک سال و نیم

گـریه هایت ســوزناک و آتـشـین

روضه می خواندی دم آخر چنین:

ای بـرادر! ســایــۀ روی سـرم!           ای حسین جان! ای غریب مادرم!

رفـتـی و بی تـو بـدون یــــاورم           بـی عـلــمــدار و عــلیِ اکـــبـرم

مثــل تو در زیــر نــور آفـتــاب

پـهـن کـردم بـستـرم را با شتاب

یـادم آمـد از حـــرم دل کـنـدنـت           بــوسـه هـای مـادرم بـر گـردنت

یــادم آمــد زخــم هـای بـر تـنت           بـا تــمـاشـای گـل پیــراهـنـت...

خـاطـرات کـربـلایت زنـده شـد

کـوفـه و شـام بـلایت زنــده شـد

کوچه و بازار شام ای وای وای           سنگ های پشت بام ای وای وای

هتک حرمت بر امام ای وای وای           مــردمـــان بــی مـــرام ای وای

دشـمـنـت با بی حـیـایـــیِ تــمـام

خـیزران میزد به لب هایت مدام

آتــشـفــشـان زخــم مـنـم، داغ دیــده ام           خـاکستــرم، بهـار به آتــش کشیده ام

چشم بلا کشیدۀ من خون جگرشده است            از بــاغ ســرخ آیـنـه هـا آه چـیـده ام

قـقـنــوسهای عاطفه را در فــراق تــو           از شـعـلــه شعله های دلم آفــریده ام

از لحظه ای که رفتی و دیگر ندیدمت           من کشتــۀ وداع تو هستم، شهیـده ام

گودال زخم جان به لبـم کرد روی تل           بیتابم از فراز و نــشــیبی که دیده ام

لبـریز بــوســه های لب خـــارها شدم           دنبال اسب نـیــــزه پــیـــاده دویده ام

درجست وجوی عطر تنت ماه میشوی؟           شبها که من نسیم بــیــابان وزیـده ام

"بزمی به پا کـنید خـوارج رسیـده اند"           از این قبیل زخـــم زبان ها شنیده ام

کوهـم که ایـسـتـاده ام و خـم نـمی شوم           شمشیر زخم خورده ولی آب دیده ام

با آرزوی صبـح نـگـاهـت بهـشت من           هرچه مصیبت است به جانم خریده ام

یک سال و نیم مانده غمت در گلوی من           هر روز و شب تویی همه جا روبه روی من

در زیــر آفــتـــابــم و تشـنـه شـبـیه تـو            دنیا کـشـیــده خـنــجـر غـم بر گــلوی من

تصویر قــتــلــگــاه تو یـــادم نمی رود            یک بـــوسه از تنت شده  بود آرزوی من

از خـــاطرات آن شب مـقــتل کنار  تو            مانده هــنـــوز لاله ســـرخی به روی من

قـــاری روی نـــیـزه شدی تا نگــاه ها             آید به سـوی نـــیـــزه نیـــاید به سوی من

سنگین ترین غمم غم دفن سه ساله بود             او رفت و رفت پــیــش شــمـا آبروی من

بشکن ســفـال عــمـر مرا تا نفس کشم             دیگر بس است بـــاده غـــم در سبوی من

هنگامه ی وصال من و دلبــرم شده             این الحسین زمــزمــه ی آخرم شده

چشمم به راه مانده کجایی عزیز من            پیــراهن تو گــرمی بال و پـرم شده

از گریه پینه بسته دگر چشم های من           عــالم سیــاه پیش دو چشم تـــرم شده

موی سپید و قــد کمــانم چه دیدنیست           غم های کربلاست چنین یــاورم شده

من پیرسالخورده ام و دست های من           محتاج شانه های عــلی اکبــــرم شده

از خاطرم نمی رود آن لحظه فــراق           ناله زدی که وقت وداع از حرم شده

من بین قتلگاه تو جان دادم ای حسین           این چند ماهه جان تو، درد سرم شده

می خواستم بغل کنمت جــان تو نشد           نیزه شکسته زحمت این پیکــرم شده

من پا به پای پیکر توضربه خورده ام           سرتا به پا تــمــام تنــم، پُـر ورم شده

جان و دلم فـدای تو ای دلبــرم، حسین            دیگــر رسیـده است دم آخــرم حسیـن

من رو به کربلای تو خوابـیــده ام اخا            دیــدار من بیــا، پــسر مــادرم حـسین

چیزی نماند از تو بجز کهــنـه پیـرهن            این یادگار توست کنون در برم حسین

یک سال و نیم رفته ز عمر و نمیشود            درد نبــودنت بـه خــدا بــــاورم حسین

یک سال و نیم مثل ربـاب تو می زدم            بر صورتم، ز داغ علی اصغرم حسین

پیچیده است وقت اذان تـوی گوش من            " الله اکـبــر " عــلــی اکــبـرم حسیـــن

یادم نمی رود که صـــدای تو قطع شد            افتـــاد دلهره به میــان حــــــرم حسین

بالای تل دویدم و دیدم که ، میـخوری            شمشیر و نیزه، پیش دو چشم ترم حسین

چهره کــبـــود بود شب غـــارت حرم            هردختری که بود به دور و برم حسین

در کــربــلا زدند به پیشانی تـو سنگ            در شام سنگ خورد همه پیکرم حسین

هر چــه گــذشت بین مــحل یهــودیان            با خود به زیر خاک سیه میبرم حسین

قصد كرده است خـدا جلـوۀ ديگر بكشد           سورۀ مـريـمـي از سـورۀ كـوثـر بكشد

بگذاريد همين جــا به قـدش سجـده كنم           نگــذاريد دگــر كـار به محــشــر بكشد

دختر اين است اگر، فاطمه پس حق دارد           از خـداوند فــقـــط مِـنَّـت دخـتـر بكـشد

مــادرِ دَهــر نـزائـيد و نخـواهــد زائـيد           آنكـه را از سـرِ اين آينه مـعـجـر بكشد

بـــالِ جبــريــل به اين قُــبه تمايل دارد           تا دمشق هست چرا جاي دگر پر بكشد؟!

زينب آنقَدر بزرگ است كه آماده شده است           يكســره جـام بـــلاي همه را سر بكشد

قبل از ايني كه خودش جلوه كند آماده ست           عـالـمـي را به تـمـاشايِ بــرادر بكـشد

وقبل از اینکه مرا هم از این سرا ببرید           کـمک کنید مـــرا سمت کــربــلا ببرید

تمام قــامت من را شکسته داغ حسیــن            کمک کنید مرا دست بر عـصا ببــرید

درآن غـــروب فدایش شدم، قبول نکرد            اگر که قـــابلــم اکنـون مرا فــدا ببرید

کمی زخــــون دل عمه رنگ بــردارید            بـرای مـــوی سفیدم کــمی حنـا بـبرید

به خیمه ســوختم اما دوباره می سوزم             در آفــتــاب اگـر بــســتـر مــرا ببرید

کنــار بستــر من روضه ای بخوانید و             مرا میان همین اشک و گریه ها بـبرید

مرا لــبـاس اسیری کـفـن کنید و سپس             حسین حسیــن بگـویید و کــربلا ببرید

آنکه از وصفش زبان گردیده الکن زینب است          آنکه نطقم در مدیحش گشته کودن زینب است

آنکـــه بعد از نهضت سـرخ حسین بن علی          پیــکـــر دین خـــدا را بود جوشن زینب است

آنکــه بـــا ایــراد نـــطــق آتشـیـن خـویشتن          مشعل دیـن خــــدا را کرده روشن زینب است

آنکه با تیغ زبان، کار دو صد شمشیر کـرد          تا که گردد از خطر، اسلام، ایمن زینب است

آنچنان جـنـگـیــد با دشمن که از آن ابتـکـار         دشمنش از پــرده دل گفت احـسـن زینب است

آنکه با فکر بلند خویش کــرد از بُن خراب          کـــاخ استبداد را بر فـــرق دشمن زینب است

لاف نَبود گـــر بگـــویم بعد زهـــرای بتـول         در جهان آفـرینش بــهــتــرین زن زینب است

زخمیِّ زنجــیـرم، کـبودِ بی شـمارم             بر شانه هـایم زخـم های کهنه دارم

همشیرۀ خورشیدم و بانــوی نــورم             هر چند که در پنجــۀ گرد و غـبارم

شامِ غریبانیِ عصــر خیــمــه هـایم             آن چـــــادر خاکیِ در حال فــرارم

نام مـــرا با خـطّ نا محــرم نـوشتند             یعنی اسیـــر کوچه های روزگــارم

دیگـــر نمی آید به دنـــبالم مغیـلان             دیگر ندارد آبــلـــه کــاری به کـارم

من حضرت یعقوبم و یوسف پرستم             بر سینه ام پیــراهنت را می فشـارم

دسته گل یــــاسی ندارم بر مزارت             امّا به جایش تا بخواهی لالـــه دارم

انگار من خوابیده ام در این بـیابان             انگـــار تو افـتـاده ای روی مــزارم

من با نیابت از تــمـــام خـــانـدانــم             بر آستان خــاکی ات سر می گـذارم

آه ای صبور قـافـلـۀ غـم سـفـر بخیـر            راوی روضه هـای محـرم سفـر بخیر

خلـوت نشین نیـمه شب ندبه های اشک            دلگـیر بغض های دمادم سفر بخیر...

یکسال ونیم غربت و دلتنگی و فراق            یکـسال ونـیم گـریـۀ نم نـم سفر بخیر

ای شـاهــد مــراثـی گــودال قـتـلـگـاه            ای وارث مصیبت اعـظم سفـر بخـیر

بغض غـریب خـاطره های کـبودِ شام            امن یـجـیـب کوچـۀ مـاتـم سفـر بخیر

روی کـبـود و نـیـلی و آشـفـتـۀ فـراق            موی سپید و خاکی و درهم سفر بخیر

زلفی بخون نشسته سرِ نیزه ها رهاست            بانـو به زیـر سایـۀ پـرچـم سفر بخیر

امشب ای کعبه زیارت کن زیارت کن خدا را         همچو جـان برگیر در بر جان ختم‌الانبیا را

چشم شـو سـر تـــا قدم، بنگر جمال کبریا را         بوسه زن خاک قـدم‌های عــلـی مرتضی را

رکـن ارکـان الهـی نــور حــــسـن ابـــتـدا را

پر کن ازنور ولایت وسعت ارض و سما را

کعبـه! امشب آبـرو از مقـدم حیـدر گرفتی            خانۀ حقـی و صاحـب‌خانه را در بـرگــرفتی

دل به حیدر دادی امـا دل ز پیغمبر گرفتی           جاودان مانی که امشب زندگی ازسر گـرفتی

بلکـه آب زندگـی از ساقـی کــوثـر گرفتی  

ناز کن؛ از خضر هم دیگرمگیر آب بقا را

ایـن محمّد را روان و روح قرآن است کعبه         این امیرالمؤمنین ایـن کل ایمان است کعبه

این همان حبل‌المتین این رکن ارکان است کعبه          این بـه جسم پاک کل انبیا جان است کعبه

میهمـانت میزبان مـلک امکـان است کعبه

می‌دهد از امر حق روزی تمام ماسوا را

فاطمه! بنت اسـد! وصـل خداوندت مبارک          بحر عصمت! گوهر بی‌مثل و مانندت مبارک

نقش لبخند عــلی بـر قلب خرسندت مبارک         عـــیـد میـلاد یگــــانـه طفـل دلبــنـدت مبارک

مـادر شیـر خـدا! میـلاد فرزنـدت مبارک

داده ذات حـق بـه تـو آیینـۀ ایـــــزدنما را

خدا در کعبه مهـمان دارد امشب          حــرم در سینه قرآن دارد امشب

زمین خورشیدِ تابان دارد امشب         محمد یک جهان جان دارد امشب

درون بـیـت جانــان دارد امشب          فلک اســرار پنهــان دارد امشب

نوشته بر در و دیـــــــوار کعبه

 که امشب بخت گشته یار کعبه

الا عیدت مبــارک باد کــعــبه          خــدا امشب امــامت داد کعـبه

علی در تو قــدم بنهــاد کعــبه          تــولد یافت عــدل و داد کـعـبه

مبــارک باد این میــلاد کـعـبه         چه شوری در وجود افتاد کعبه

بتان هم با علــی گـفـتند امشب

 سخن ها با علی گـفـتند امشب

خداوند حرم را مظهر است این          محمد را چو جان در پیکر است این

تمام هــسـتی پیغــمبر است این          زمین و آســمــان را محور است این

یم و طوفان وموج و لنگراست این         چگویم حیدر است این حیدر است این

تمام افـتــخار کعـــبــه این است

خــدا گـفـته امیر المؤمنین است

مه بــرج اســد امشب اسد زاد           اســــد آری اســد بنت اســد زاد

ازل را جــلــوۀ حسن ابــد زاد           جـــمـــال قـل هـو الله احــد زاد

بگــو مــرآت الله الـصـمـد زاد          خدارا چشم وگوش و وجه و ید زاد

رخ صاحب حرم تا شد هویدا 

حرم گمگشته اش را کرد پیدا

جهان یک سایه از دیوارمولاست          زمان هم مست و هم هشیار مولاست

فضا لـبریز از انوار مولاست          حــــرم محو گل رخسار مولاست

خدا در کعبه مهماندار مولاست         محمد عــاشــق دیــــــدار مولاست

که دیـــده بــــزم الله الصمد را

خـدا و حیـــــدر و بنت اسد را

مرا مولا و سرور کیست حیدر         دل و دلدار و دلبر کیست حیدر

امیــر داد گستــر کیست حیــدر         امام عــدل پــرور کیست حـیدر

خدا در کعبه مهماندار مولاست

محمد عــاشق دیــدار مـولاست

علی مرآت رب العـالمین است         علی استاد جبــریل امین است

علی سرّ خــــداوند مبیـن است         عــلی آئینه ی حق الیقین است

علی مولای اصحاب یمین است         علــی کلِّ ولایت کلِ دین است

همین است وهمین است وجزاین نیست

 کسی جز او امیرالمؤمنین نیست

علی ذکر و علی حمد و علی دم          علی بیت و مقام و رکن و زمزم

علـــــــی یعنی صراط الله اعظم          علی یعنی کــتــــاب الله محکــــم

عـــلـــی یعنی تمــــــــام دین آدم          علــــی یعنی امــــام کــــلّ عـالم

علی در عـــــالم خلقت یکی بود

 محمد هم به مهرش متــکی بود

تو در جسم نبی جانی علی جان           تو اصل اصل ایمانی علی جان

تو روحِ روح قرآنی علی جان             تو نوح نوح طوفانی علی جان

تو میزانی تو فرقانی علی جان            تو روز حشر سلطانی علی جان

لــوای حـمد در دست تو با شد 

 تمام حـــشر پــابست تو بـاشد

تو جا بر دوش پیغمبـر گرفتی          تـو دَر از قلــعِــۀ خیــبر گــــرفتی

تو از عـمـر دلاور سر گرفتی          تو چون جان، مرگ را در بر گرفتی

تو از خـتم رســل کوثر گرفتی          تـــو دل از انبــیـا یکــســر گرفتی

تو قاتل را ز رأفت شیــر دادی

تو خصم خویش را شمشیر دادی

تو روی خاک معــراج نـمازی          تو بال طایـــــر راز و نیازی

تو درد عالمی را چاره سـازی          تو وقت جانفشانی پــیـــشتازی

تو دل بشکــستگان را دلنوازی          تو بین انبیاء نشــکـــفته رازی

اگر چه با خـــــلایق زیستی تو

خـــدا می داند و بس کیستی تو

به جز تو کیست با آن اقتـدارش          زند وصله به کفش وصله دارش

فلک حیــــران چشم اشکبـارش           ملک مبــهـــوت برق ذوالفقارش

شود خورشید گردون خاکسارش          کند اشـــک یتیمـــی بیــقـــرارش

فدای لطف و احسانت علی جان  

که میثم شد ثنا خوانت علی جان

امــشـب حـــرم خـــدا حـــرم شـــد            از مــقـــدم يــار مــحـــتـــرم شد

كعبه شده محو و مات و مدهــوش           ديـــوار ز هــم گـشــوده آغـــوش

هرقطعۀ سنگ، كـوه طوري است           هر نخلۀ خشك، نخل نــوري است

در زمـــزمـــــه‌هـــاي آب زمـــزم           آواي عـــلـــي علــي است هر دم

اي هـجــــر، شب وصال تــبــريك           مجد و شــــرف و جــلال تبـريك

هـــر ريــگ روان شده ثــنـــاگـــو           با ذكـــر عــلـــي عــلي عـلي هـو

سر زد ز صــفـــا صفــاي مـطـلق           اي مــرده بگو عــلـي عــلي حـق

حوران همه جــان به كف نهــادنـد           در پــشـت مــقـــام ايـــستــــادنــد

بت‌هاي حـــرم به سجـــده رفـتـنــد           با هم، دم يــا عـــلــــــي گــرفـتند

ای كعـبه زهـــي زهــــي سعــادت           مــيـــلاد تـو شــد از ايــن ولادت

اي كـعـبــه ســعــــادتت مــبـــارك           اي بـــيــت، ولادتــت مبــــــارك

اي دخـتــــر شيـــر، شــيــر زادي           بر خلق جـــهــــــان اميــر زادي

این شـیـــــر خـداست روي دستـت           شــمـشــير خـداست روي دستـت

اين جــــان محـمـد است، مــــــادر           قـــــرآن محــمــد است، مــــــادر

تو حـــامــــل نور ســــرمد اسـتـي           تو مــــادر جــان احــمـــد استــي

بر خـــويــش بــبــال مام كــعــبــه           طــفـــل تــو بُود امـــام كــعــبـــه

نــوزاد تو پيـــر كـــائــنـــات است           طفل تو امـيـــر كــــــائنــات است

روزی كه نـــبــــــود نـــام هـسـتي           مي‌كرد عــــلــــــي خــدا پــرستي

از صبـح ازل عــلــــــي، علي بود           پيــوسـته به هر ولــــــي ولي بود

در بــود و نبــود مــقـــتـــــــدا بود           او بـــود و محــمـد و خــــــدا بود

ای نـفس رســول و جـــان قــــرآن           اي دست خــــدا، زبــان قـــــرآن

خــورشيــد بـلـند بـــــام كــعــــبــه           از صبــح ازل امــــــــــام كـعــبـه

اي خانـــــه ی كـــعـبـه زادگــاهت           اي صحنـــه ی حشـــر دادگــاهت

تو احـــمــــــد و احمد است حيــدر           يك روح كه ديـــــده در دو پيـكـر

گــفـتــــار هماره ی تو تــنــــزيــل           شــــاگرد قـــديــــمــي تو جبـريـل

در ليلــــه ی قــــدر، قــــدر قدري           در صــحــنــــه بــدر، بدر بــدري

مــيـــدان نـــبــــرد پــــاي بـسـتـت           شـــمــشــيــــر نيــازمـــند دستــت

تو قلـــه ی عـــــرش را امـــيـري           يــا هـــمـــدم كـودك صـغــيـــري؟

غير از تو که، اي خـــداي را شير           بخشیده به خصم خويش شمشـير؟

در مــلــك وســیـــع حق امـــــامي           با پـــيـــر فــــقــــيــر هـم كــلامي

با آنكه امــــــام جـــمــــع بــــودي           در بـــزم فـــقـــيــــر، شمع بــودي

تو مالك عـــــرش در زمـــيـــنــي           حيف است مـــيــــان مـا نـشـيــنــي

در عــــــرش امـــام آفـــتــــابــــي           در فــــرش چـــرا ابـــوتـــــرابـي؟

اي قلب تـــــو خانـــــه ی محمــــد           جـــــاي تو به شانـــــــه ی محــمد

تو بت‌شكـــن و خــــداپــــرستــــي           بر شانــــه ی  وحـــي بت شكستي

بت‌هاي حــــرم قـــيــــام كـــــردند           بر تــو هــمـــگــــي ســـلام كردند

هر بت كه فــتـاد و بر زمين خفت           فريــــاد كشيد و يا عـــلـــــي گفت

اي پشت ســــرت دعـــــــاي كعبه           اي بت‌شـــكــــن خـــداي كــعــبــه

اي مــــهـــــر تو لـــطف بي‌نهايت           تــــوحيـــــد و نبــــــوت و ولایت

مـــهـــر تو بـــــود تــــمـــــام دينم           تا كــــــور شــــود عــدو من ایـنم

روزي كــه نـــه آب و نه گِــلم بود           جــاي تو به خـانــــه ی دلــــم بود

با مـــهــر تو روي خـود نـــمــودم           با مهــــر تو چــشـم خـود گـشـودم

دل را بــــه ولات زنـــــده كـــردم           گـه گـــريــه و گـــــاه خــنده كردم

اي شــهـــد ولایــت تــو شـــيــــرم           اي كـــرده به عــشق خود اسيــرم

مــــــادر که میـــــان گــــاهـــواره           می کــرد به صــــورتــــــم نظاره

هـــر شب كه به گــاهـواره خــفـتم           تا صبح عـــلـي عـــلــي شـنــفـــتم

صد شـــكر خـــداي را که هـر دم           بـــا دوســـتـــي تـــو رُشـــد كـردم

عـــمــري به محــبــتـــت اسـيــرم           تـا با تـــو بمـــانــــم و بــمـــيـــرم

اي مهر تو بود و هست « ميثـم»           فــردا تـــو بـگــیــر دست میــــثــم

شه کار آفـــرینش دادار حــیـــدر است         نفس و وصی احمد مختار حیدر است

وقت نبرد و حـمـله جلودار حیدر است         استاد بی نظیر علــمـــدار حـیدر است

از دشمنان فاطمه بیــزار حیـــدر است

ای مهر و ای ولایت تو رکن دین علی         محتاج لطفت عیسی گردون نشین علی

شاگرد درس عشق تو روح الامین علی         بر بخشش و عطای تو صد آفرین علی

بر لشگر کرامت علـمدار حیــدر است

جنت اگر سرای علی شد عجیب نیست           حاتــم اگر گدای علی شد عجیب نیست

موسی گرآشنای علی شد عجیب نیست           عیسی اگر فدای علی شد عجیب نیست

اینان همه چو غنچه و، گلزار حیدر است

ای سیــنه تو مـخـــزن اســرارها شـده           ممنون جــود و لطف تو دل بارها شده

شرمنــده ی کـــرامتت اغیـــارها شـده           با یک نگـــاه فیض تو گل خارها شده

یعنی به نه فلک گل بی خار حیدر است

شیر خــدا و فاتح خــیــبـر، به جز تو کیست            حبل المتین و ساقی کــوثر، به جز تو کیست؟

صاحب لوای عرصه محشر،به جزتوکیست؟            یعنی به شهـر علم نبی در، به جز تو کیست؟

در کائنات نقطه پـــرگـــــارحیدر است

می لرزد آسمان چو قدم می زند علـی           روزی کـــائــنــات رقـــم می زند علـی

وقتی که پلک دیده به هم می زند علی           بر ســیّــئــاتِ شـیعه قلــــم می زند علی

آری خــدایِ عــزوجل یارِ حـیدر است

افتاده ای اگر که ز پا یا عــلـــی بگـــو            شــاهــی اگر تو یا که گدا یا علی بگو

موسی! همــیشه وقت دعا یا علــی بگو            حــتــی تو هم رسول خدا! یا علی بگو

زیرا که اسم اعـظـــم دادار حیدر است

آن لحظه ای که لب به دعا وا کند علی            دردِ دلِ شــکــسـتــه مــداوا کند عــلــی

با یک اشاره کــار مسیـحا کند عــلــی             باشد نگــاه رحمتــی بر ما کند عــلــی

در مشکـلات چاره هر کار حیدر است

رطب لعل لب یـــار چــشــیــدن دارد            در پس پـــرده رخ یار چه دیدن دارد

در هوایی که در آن بوی علی می آید           سنــگ هـم گــر بزند باز پریـدن دارد

جام اگر پر شود از بــاده ناب علـوی           لب ِ تــشنه پی ایـن جــام دویــدن دارد

باده از کوثر اگر باشد و ساقی حـیـدر           منّــت حــیــدر کــرار کــشیــدن دارد

" اشــهــد ان عــلـــیــا ولی الله " آری           صد و ده مرتبه این نام شنـیــدن دارد

می زند مرغ دل امشب ز سر شور و شعف

بوســه ای بر ترک کعبه و بر صحن نجف

امشب از عالم بالا خــبـــری می آیـــد           در پی تیرگی شب سحــری مــــی آید

هر کسی ز عالم بالا اثری می خواهد           گــو بیــایــد که ز بــالا اثـــری می آید

حرم کعــبه ترک خورد و بهم باز آمد           همه گفتند که او از چــه دری می آید؟

به خدا آینه آمد به جهـان روی عــلـی           که از آن ناحیه خیر البـشری می آیـــد

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی           که در آن بر همه عالم پــدری می آید

به دل اهل ولا عشق عـلی پا بــرجاست

به خدا در دو جهان پرچم حیدر بالاست